YAZAR SONGÜL YOĞUNBURÇ’UN KALEMİNDEN: ‘ RUHUM ENKAZ ALTINDA’

   Gece kapkaranlık, soğuk ve çok gürültülü. Ama kimseden ses çıkmıyor. Uykunun en tatlı yerinde yakalamış sallantı, ruhumuzun enkazıyla baş başa bıraktı hepimizi.    Bugün 5 Şubat 2023. Kar yağmış gecede, karla oynamak için sabırsızlanıyorum. “Erken uyuyayım ki erken sabah olsun.” düşüncesiyle yatağımdayım. Yarın için kurduğum hayaller bilinçaltımda tekrarlanırken gözlerim daha fazla direnemeyip kapanıyor ve ben huzurlu bir uykunun kollarındayım.
   Bugün 6 Şubat 2023, saat 04.17.Bu ses de ne? Kulaklarımı sağır edecek kadar güçlü bir ses bu. Ben neden gözlerimi açamıyorum? Neden sallanıyorum? Allah’ım, bu nasıl bir rüya? Gerçekten de bu sarsıntı midemi bulandırıyor. Ne olur, uyanayım. Çünkü bu rüya çok korkutucu.
   Gözlerimi açtım sonunda ama hâlâ rüyam bitmemiş olmalı. Çünkü gece aydınlanmamış, güneş o gün içimize içimize batmıştı. O gece herkes uyanıktı ve herkes uyuyordu. Herkes ağlıyordu. Kimi kendine, kimi sevdiklerine…
   Bugün 6 Şubat 2023 Pazartesi. Bugün tüm çocuklar büyüdü. Bugün tüm aileler bölündü. Herkes tek başına yaşamayı öğrendi. Bir baba ailesini koruyamadı. Bir annenin sevgisi ısıtmadı. O gün, tüm aile son kez birbirine sarıldı. Bir nefes kesildi, tüm aile öldü. Bir nefes kesildi, tüm Türkiye öldü.
   Bugün 6 Şubat Pazartesi. Tüm zaafların anlamsızlaştığı gün. Ertelediklerimizi kaybettiğimiz gün. Pişmanlıklarımızın enkazından çıkamadığımız, keşkelerimizin kolonlarında ezildiğimiz gün. Bugün sadece ağlıyoruz, ama gözyaşı yok. Bugün sadece yardım çığlıkları var, ama duyan kimse yok.
   Bugün bir abla geldi yanıma. Odamın duvarları kırılmıştı. Annem ve babam uyuyordu. Onlar duymasın diye ablayla sessizce oyunlar oynadık. O kadar uzun zaman oynadık ki çok acıktım. Abla bana yemek verdi, su verdi ve ben korkmayayım diye beni sarıp sarmaladı. Ben onun omuzlarında uyuyakaldım. Ama gözlerimi açtığımda abla yoktu. Abiler gelmişti. Biz ablayla onlarken onlar da oyunumuza katılmıştı. Evimize pencereden girmişlerdi. Hayal ettiğim kadar çok oyun oynadım, ama hiçbiri beni mutlu etmedi.
   Bugün günlerden ne bilmiyorum. Çünkü günlerdir güneş doğmuyordu. Bu karanlık benim uykumu getiriyordu. Ama uyumamalıyım. Ben üç kardeşin ümidiyim. Ben uyursam onlar bir daha uyanmaz. Ben onların enkazının ışığıyım. Ben onların hem abisi, hem babası, hem de annesiyim. Dört kardeşiz ve ölümü bekliyoruz derken üstümüze çöken duvarlar birer birer kalktı. “Korkmayın gençler, anneniz yerinizi söyledi. Kurtuldunuz.” dedi.“Abi, benim annem yıllar önce öldü.” dedim.
   O gün annem rüyama geldi. Ama bu sefer beni sonsuza kadar uyumaktan kurtardı. O gün benim rüyam tüm aileleri sonsuza kadar uyuttu. Tüm ışıkları söndürdü. Şehirde öyle bir kasvet vardı ki kıyamet sonrası gibiydi. Farklı olan tek şey, herkes kendini unutmuş, bir can daha kurtarmak için kendi bedeninden vazgeçiyordu.